Әтием

ӘТИЕМӘ
Әтиемнең: "Нихәл, кызым", - диеп, 
Каршы алуларын сагынам. 
Сагышларым басылмасмы диеп, 
Каеннарга барып сарылам.
Каеннар да мине аңлагандай, 
Шаулашалар талгын җилләрдә. 
Күңелемдә тулган хисләремне, 
Серләремне сөйлим җилләргә.
Әти-әниле чак - рәхәт вакыт, 
Кайтарырга иде киредән... 
"Бик моңайма, кызым,"- диеп, әткәй 
Эндәшкәндәй була күкләрдән.
Рәхмәтле мин әти-әниемә 
Өйрәткәнгә сабыр булырга, 
Тормыш сынавына әзер булып, 
Кыен хәлдән юлын табарга.
Әти-әниләрнең кадерләрен 
Белик, дуслар, исән чагында... 
Үкенмәслек итеп яшик әле, 

Бер килгәнбез дөнья йөзенә. 
                           Наилә Рахматуллина, 2016 ел