Эссе "Абыем сөйләгән хәл".

Абыем сөйләгән хәл.

   Безнең авылдан биш чакрым ераклыкта,биек тау бар,аны “Вәли тавы” дип йөртәләр. Җәй көне шул таудан җиләк җыялар,ә  кыш көне чана-чаңгы шуарга йөриләр.

   Кышкы каникулда әти миңа ,өч кеше утырырлык зур чана ясап бирде.Без дуслар белән җыелышып Вәли тавына киттек.Байтак кына таудан шуып аргач,соңгы тапкыр шуып төшәбез дә,өйгә кайтабыз дип уйлаштык.Тауга менеп аска таба шуып киттек.Тау уртасына килеп җиткәндә  генә чанабыз әйләнеп,барыбыз да төрле якка сибелдек.Без Марат белән көлешә-көлешә киемнәрне кага башладык,ә Риназ ул вакыт : “  Егетләр,аягым сынды бугай»,дип елый башлады.Без аны чанага кутәреп салдык та,аның әнисе орышасын белеп,курка-курка авылга таба киттек.Без Риназны тартып кайтканда,ул юл буе ыңгырашып кайтты.Риназларның капка төбенә җиткәч,әнисенә нәрсә әйтербез дип,киңәшләшергә туктадык. Шул вакыт Риназ: “ Егетләр рәхмәт”,-дип капка өстеннән сикереп югалды.

  Шул көннән бирле без  алдакчы  Риназны  тау шуарга чакырмадык.

15 нче   урта  мәктәпнең

7В сыйныфы укучысы

Тутукина  Диана

Укытучы: Нәбиуллина Ландыш Илдус кызы.