Укучылар язган шигырьләр, әкиятләр

  Минем электрик бабам.

  Минем бабам бик уңган,

Элек электрик булган.

Инде хәзер олайган,

Чәчләренә чал кунган.

“Бабам,-димен,- сөйлә әле,

Яшь чагыңда ни булган?

Көне буе халык басуда,

Кичләрен ул нишләгән?

Өйләрендә ут янганмы,

Телевизор булганмы?”

“Халыкка уңай булсын, дип,

Көннәр буе эшләдек.

Компьютерлар күрмәдек...”

Бабай сөйли, мин тыңлыйм,

Үзем эчемнән уйлыйм.

Компьютерлар булмагач,

Утлар нигә кирәк, ди?

Телевизор карамагач,

Хәбәрләрне белмәгәч,

Ничек яшәргә кирәк ,ди?

“Сүзләремнең хак икәнен

Үсә төшкәч белерсең.

Акыл ул үзе килә,

Яши-яши  аңларсың.”

Миңа бабам аңлатты:

Һәрбер эш тә хөрмәтле.

Яратсаң син хезмәтне

Булырың, ди хөрмәтле.

Көннәр буе уйлап йөрим

Бабай әйткән сүзләрне:

“Укы, балам, кеше булып,

Яшә ди гомер буе.”

Менә, бабай, үсеп җитәрмен,

Марсларны гөлләр итәрмен.

Синең төсең итеп, һөнәреңне

Үзем дәвам итәрмен.

                                              Нияз Асхадуллин, 12 яшь