Бубеева Марина Викторовна

Хэлэгүй хүн – эрэмдэг гээшэ... Түрэл хэлэеэ алдаһан хүн баһал эрэмдэг. Харин бэеын эрэмдэг бэшэ, сэдьхэлэй эрэмдэг. Иимэ дутагдалтай хүн түрэл арадайнгаа хэдэн зуун жэлэй туршада суглуулан нөөсэлжэ, юумын гамтай хадагалжа ябаһан гүн баялигта, ухаанда ниилэхэ аргагүй болоно. Элинсэг хулинсагуудтаа, үбгэ эсэгэнэртээ урбаһаншуу. Дээдэ Заяанайнгаа үршөөлһөө хахасаһаншуу. Урдахи зол хубияа мохооһоншуу. Мүнөөдэрэйнгөө ажабайдалые ахирдуулһаншуу. Теэд энэ дутагдал заһагдамаар,”эмнэгдэмээр” шанартай. Яагаад “Эмнэхэб”? Хэлэеэ шудалха, тахижа ябаһан бурхадтаал адляар тахиха, үе дамжуулан, үри хүүгэдтээ хүргэхэ, сахин ябахыень тэдэндээ захиха. Буряад һайхан хэлэмнай – арадаймнай сахюусан – һүлдэ, тугнай – манай оролдолгоор, манай зүрхэ сэдьхэлэй хүсөөр хэтын хэтэдэ мандан ябахань болтогой!